Spoorbeeldverhalen is een nieuwe serie Inspiratie-artikelen waarin Volkskrant journalist en architectuurcriticus Kirsten Hannema steeds twee verwante stationsprojecten (groot en klein, bekend en onbekend) en de ruimtelijke thema’s die rond het spoor spelen bespreekt. In aflevering vier staan de zeehavenstations Rotterdam en Eemshaven centraal.
Zeg je haven, dan denk je aan water en schepen. Maar voor havens zijn het spoor en treinen minstens zo belangrijk. Ze zorgen voor het transport van bulkgoederen naar het achterland; het meest sprekende voorbeeld daarvan zijn de kolen- en ertstreinen die vanaf de Rotterdamse zeehaven richting het Ruhrgebied rijden. Het spoor en de treinen brengen toeristen en dagjesmensen ook naar de kust – denk aan station Zandvoort. Of naar de veerhaven, van waaruit vakantiegangers verder reizen, van Hoek van Holland naar Engeland, van Den Helder en Harlingen naar de Waddeneilanden.
Haven-station: een hechte relatie
Zowel in Rotterdam als de gemeente Eemsmond, waartoe de Eemshaven behoort, wordt momenteel gewerkt aan de verdere versterking van de relatie haven-station. Zij het op totaal verschillende manieren. Door het Rijk en het Havenbedrijf Rotterdam wordt onder meer geïnvesteerd in een nieuw spoortracé, waardoor de scheepvaart en de spoorlijn van de Betuweroute elkaar in de toekomst niet meer kruisen en vervoer van goederen naar het Europese achterland kan toenemen. De Eemshaven op zijn beurt zet in op de ontwikkeling van nieuwe vormen van bedrijvigheid en transport, terwijl de goederenspoorlijn wordt getransformeerd in een reizigerslijn. Station Eemshaven krijgt een grote regionale betekenis, doordat het de verbinding legt tussen het Nederlandse en Duitse spoornet, en de veerboot naar het Duitse Waddeneiland Borkum.
Nieuwsgierig naar de hele tekst? Lees hier het hele artikel.
