Meppel

Station Meppel  is onderdeel van

Een verzameling van vijftig stations die een representatief beeld geeft van het gebouwenbezit van de Nederlandse Spoorwegen en ProRail. Het gaat om bijzondere gebouwen, stuk voor stuk met architectonisch unieke kenmerken, die de moeite waard zijn om te behouden. De uitraling van en aandacht voor De Collectie straalt ook af op alle andere Nederlandse stations, niet onderdeel van deze verzameling van vijftig

, tevens behoort het tot een reeks standaardstations. Op basis van de afspraken tussen NS en ProRail is op dit station een

Specifiek zijn die elementen in de spooromgeving die de plek en/of de route een eigen karakter geven. Dan gaat het bijvoorbeeld om de wijze waarop het spoor het landschap doorsnijdt, de stedenbouwkundige inpassing van spoor en station in stad, dorp of wijk, het stedelijk interieur rond stations en de stationsarchitectuur maar ook om de bruggen, tunnels, geluidsschermen en viaducten op de route. De gewenste ervaring wordt bereikt door maatwerk te leveren en in te spelen op de specifieke kenmerken van de omgeving. De begrippen generiek ven specifiek zorgen voor een goede verhouding tussen eenheid en verscheidenheid. Daardoor blijft het spoor herkenbaar voor iedereen.

en een algemene cultuurhistorische

Een onderzoek waarmee de cultuurhistorische betekenis van een station en zijn omgeving inzichtelijk wordt gemaakt. Het dient voor de spoorse partijen als vertrekpunt voor verdere planvorming in en rond het station.

van toepassing. Lees onderstaand de algemene omschrijving van het station uit de publicatie

Een verzameling van vijftig stations die een representatief beeld geeft van het gebouwenbezit van de Nederlandse Spoorwegen en ProRail. Het gaat om bijzondere gebouwen, stuk voor stuk met architectonisch unieke kenmerken, die de moeite waard zijn om te behouden. De uitraling van en aandacht voor De Collectie straalt ook af op alle andere Nederlandse stations, niet onderdeel van deze verzameling van vijftig

van 2008.

Van de serie standaardstations in vijf klassen van de Staatsspoorwegen uit de jaren zestig van de negentiende eeuw zijn de eerste en de tweede klasse nooit seriematig in productie gekomen. Dat betekent dat stations van de derde klasse de voornaamste standaard stations van de Staatsspoorwegen werden. Ze vormden de mijlpalen langs de staatslijnen in het noorden en zuiden van het land en werden gebouwd in plaatsen als Leeuwarden, Harlingen, Winschoten, Steenwijk, Eindhoven, Tilburg, Alkmaar en Den Helder. De stations bestaan uit een iets naar voren uitstekend hoofdgebouw van twee verdiepingen met vijf vensterassen en twee korte zijvleugels. Het hoofdgebouw met de stationsburelen kon door vijf naast elkaar gelegen deuren worden betreden. In de zijvleugels waren de wachtkamers voor passagiers van de eerste en tweede klasse aan één zijde en voor de derde klasse aan de andere zijde. De stations hadden op beide uiteinden lage kopgebouwtjes met berging en toiletten.

Nadat de eerste serie stations van de derde klasse gebouwd was, paste Van Brederode het standaardontwerp aan. De verandering aan het uiterlijk van de stations was drastisch: de rondbogenstijl in de ramen verdween, de deuren en de daklijst kregen een classicistische uitwerking. Van Brederode voegde pilasters en een fronton met uurwerk toe en voorzag de zijvleugels van hogere schuine daken. De toiletgebouwen werden als losse paviljoens aan de uiteinden van het station gebouwd, wel voorzien van een doorlopende muur aan de buitenkant. Deze verbeterde en aan de veranderende smaak aangepaste versie van het derdeklassestation werd gerealiseerd in Meppel, Hengelo en Enschede. De laatste twee stations bestaan niet meer, maar Meppel bleef goed bewaard en onderging nauwelijks wijzigingen aan de buitenkant. Mede dankzij een restauratie in de jaren tachtig door architect P.A.M. Kilsdonk is het station een belangrijke getuige voor de ontwikkeling van de grote standaardstations van de Staatsspoorwegen.